Her yıl olduğu gibi 2010 yılına girerken de bir sürü karar aldım belki uygulamayacağım ama yine de aklımdaki ve checklistimdeki varlığıyla beni rahatlatan kararlar... Kaçını uyguladım, kaçını görmezlikten geldim, üzerlerine kaç tane daha spontane karar aldım bilmiyorum. Ama birazdan terazideki dengelere baktığımda 2011 için neleri yapmam veya neleri yapmamam gerektiği hakkında en azından bir fikrim olacak gibi hissediyorum. Ama biliyorum ki hissettiklerimin hiç birini yapayacağım yine içimden geldiği gibi olacak herşey. Başka seçeneğim yok mutlu olmak için.
2010 yılının ilk dakikaları; yanımda en sevdiğim arkadaşlarımdan biri, çöpçatanlığını yaptığım sevgilisi ve onun tanımadığım herbiri bir çift olan arkadaşları! Kankamın üzerine kızın birinin kusması, votka istedim diye ispirto getirmeleri, şarap isteyince al sana sirke demeleri, (rakı hakkında konuşmam bile) sınırsız içki olmasına rağmen 1 biranın saatlerce gelmemesi gece boyunca da en fazla 3 bira içebilmiş olmamın verdiği gerginlikle başladık yeni bir yıla... Bu arada düğün havasında geçtiğini söylememe gerek bile yoktur eminim! Nakkaştepe, Rakkas! mükemmel manzarasına, dekorasyonuna ve ihtişamına rağmen kesinlikle bir daha asla önünden geçmeyeceğim mekan olarak adını beynime kazıdı. Zaten arkadaşlarımın halt etmesiydi oraya gitmemizin sebebi... Yoksa benim kalkıpta gideyim diyeceğim bir mekan kesinlikle değil...Kötü başladım belki ama kendi kendimi mutlu etmesini de bildim... Yıllardır istediğim Nikon'cuğumun bir kaç model altı da olsa bir Nikon aldım... 2011 de Fisheye ve tele objektifleri almaya adamalıyım kendimi :) Sevgili fotoğraf makinamla çok eğlenceli yerlere gidip çok eğlenceli çekimler yapacağımı düşünüyordum aslında bu yıl, ama her seferinde ya fazla içtiğim, ya da uykum geldiği için yalan oldu :) Ama bu demek değildir ki güzel fotoğraflar çekmedim. Mesela DragonFest'e giderken arkadaşlarıma yürüyerek gidebileceğimizi iddaa edip kasımpaşa sokaklarına daldığımda çok güzel kareler yakaladık:) Veya gezmeceler sırasında çektiklerimiz de kayda değer fotoğraflardı:)
Durup dururken ucuz bilet bulduk diyerek, henüz ne pasaport, ne vize, ne de izin hakkımız varken uçak bileti aldığımız yurtdışı tatillerimizin ilk durağı Amsterdam'dı. Zaten sonra nerde bilet görsek ucuza, alır hale geldik. Yeni alışkanlığımız bu oldu Lacrosiere ile :) Haritalarımızı elimize alıp gezer olduk her yeri. Hollanda dönüşü dayanamayıp İspanya biletlerimizi alıverdik. Ve hatta İspanya'ya daha gitmeden en ucuz biletlerimiz olan İtalya biletlerimizde elimizdeydi... Tabi ki Barselona'da neler yaşayacağımızı bilmiyorduk. Nasılsa vizemiz var masrafımız olmaz diyerek almıştık. Ancak Barselona seyahatimizin 3. gününde benim çantamın çalınması birçok planımızı altüst etti. Pasaportum, telefonum, kredi kartlarım herşeyim gitmişti. Kötü bir duygu hatta duygu falan değil, ŞOK! İnsan inanamıyor bunun olduğuna ama olabiliyormuş işte... Her neyse Barselona'ya yolunuz düşerse çantanıza sahip çıkın 2 saniye boş bırakmaya gelmiyor... Bir daha Barselona'ya gitmek ister miyim? Pek sanmıyorum... Barca'nın ardından sırada İtalya turumuz vardı.
Bu kez Lacrosiere 'in yanı sıra iki sürpriz konuğumuz daha vardı. Yaşlı Doğmuş Genç Kadın ve Yeşil Mercibek 'imiz de bizimleydi... İnanılır gibi değil! Dördümüz hep birlikte adalara gitmeyi beceremezken Roma'daydık! Ne söylenebilir ki! Mükemmeldi...
Açıkçası hiç birimiz geri dönmek istemedi... Tekrar gitmek üzere geri döndük yuvamıza... Sıradaki durağımız mı? Bilmem ruh halimize bağlı :)
Bütün sene boyunca tabi ki sadece gezmedim, çalıştım da... Yeni istekleri, yeni dilekleri gerçekleştirebilmek için çalışmak şart mantığını kafama yerleştirip her sabah 05:30' uyanıp işe gittim. Durmadan dinlenmeden bir çok şey yaptım. Durup dinlenecek zaman bulamazken bile arkadaşlarımı asla ihmal etmedim. Yoğun, yorucu ve hızlı geçirdim günleri...
Nisan ayında pamuk saçlı kraliçem hastalandı. Her gün işten çıkıp hastaneye gittim çünkü onu görmediğim bir güne bile dayanamıyordum. Bir ay boyunca dua ettim oradan benim kolumda çıktığı günü görmek için ... Ailenin en güçlülerinden biri oldum Pamuğum için... Her gün her dakika söz verdik birbirimize hastaneden çıkınca yapacaklarımız hakkında, her defasında sakın gitme dedim O'na...
Tutamadı sözünü, Gitti...
Mayıs ayında hepimize veda etti ve gitti... Özlüyorum Pamuğumu... Yarım kalanları O olmadan nasıl tamamlarım bilmiyorum. O'nun bıraktığı gibi bir çok şey, dokunamıyorum, şekli bozulmasın diye hikayelerinin... Bazen rüyalarımda anlatıyor bana, uyandığımda yine unutuyorum...
Aşk mı? Oldu mu demeliyim olmadı mı bilmiyorum... Üzerime karabasan gibi çöken, bir türlü ilişki kategorisine giremeyen, kesinlikle anlaşamadığım ama garip bir şekilde beni çeken bir kuvvet vardı hayatımda... Kimilerine göre imkansız görünen, bazen kararsızlık diye nitelendirdiğim, halbuki gerçekte tam anlamıyla zaman kaybı. Ne gerçek, ne de hayaldi hissettiklerim... Yazdıklarımdan nasıl bir ruh haline sürüklendiğimi anladım. Son bir şans verdim, kullanamadı. Birden bire uyandım. Yorulduğumu hissettim. Gereksiz bir yorgunluk olduğuna kanaat getirince de puf!
Güzel insanlarla da tanıştım son günlerde. Eski beni buldum onların yanında, kendim oldum, huzur buldum... "İşte hayat bu!" dedim ve gülümsedim...
Ya şimdi, bu dolu dolu ve yorucu 2010'un bizi terk etmesine 27 saat kala çok mutlu olduğumu söyleyebilirim. Çünkü biliyorum ki 2011 benim yılım olacak!
O halde daha şimdiden Hoşgeldin 2011 :)
Çilenkim bebekim, seninle bu sene kısmetse binmedim uçak bırakmıcaz havayolu şirketlerinde:)2011 mutluluk getirsin:))
YanıtlaSilyupppiiii :)
YanıtlaSil