Bazı insanlar vardır hayatlarında asla birşeylerin tam anlamıyla yolunda gitmediğini, sonsuza kadar da düzelmeyeceğini, hatta düzelmek ne kelime!! daha fazla kötüleşebilme ihtimali üzerinde durup, kendi kendini depresif yapan ya da bir şekilde kendine koruma kalkanı oluşturan, duvarlar ören, sürekli mantığıyla hareket edeyim derken herşeyi birbirine katan ve en önemlisi ; kolay kolay hiç birşeye inanmayan, gerçek olamayacak kadar güzel demekle yetinen...
Güzel olan herşeyde bir olumsuzluk arayan...
İnanmak istese bile kolay kolay inanamayan...
Birileri var, birileri..
Böyle insanlar da var, tam tersi insanlar da biliyorum...
Ben hangisiyim biliyor musun?
Artık hiç biri :)
Hayatımın bir yerinde, hiç ummadığım bir anda, hiç ummadığım bir yerde, belki en paspal halinde dünyaya baş kaldırıp kendi kendimi sorgulamaya başlamışken omzuma konan küçük bir ispanyol kelebeği gibi hayatımın akışını, düşüncelerimi, korkularımı, duygularımı, belki gülümsememi bile inanılmaz bir hızla inanılmaz bir şekilde değiştiren; sorgularımı, suallerimi, en önemlisi mantığımı yerle bir edip bulutların üzerinde birlikte mutluluktan uçabileceğim bir insan olduğunu gördüm. Belki çok erken bu yazılanlar için ama hissettiklerim içimden taşarken bunları köhne, kuytu odalara hapsedemiyorum...
Evet evet çok erken:) insanın içinde tuttuğu sözcüklerin yükü sahibine ulaşması gereken zamanını geçirdikçe kalbi, bedeni hantallaştırıyor. Taşıyamıyorsun, geciktiğin için söyleyemiyorsun da...
Korkma sakın, bunlar yük değil çünkü :) içimden taşanlar dedim ya!
"Sen neredeydin bu güne kadar?"
Paralelinde bir yerlerdeydim, paralelimde bir yerlerdeydin... Ne daha erken ne de daha geç! Olması gerektiği zamanda, olması gerektiği yerde ve şekilde..
Birkaç dişli yer değiştirdi ikimizin de içinde bir yerlerde.
Sonuç mu?
Karşındayım işte! :)
Karşımdasın.
Güzel bir gülüş, tatlı bir öpücükle yanımdasın.. Şapşal bir gülümseyişle yeniden başlamama, hatta umutlanmama,
Ve aylar sonra yeniden yazmayı istememe sebep olansın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder